Хулапа ял чăвашĕсен тĕлпулăвĕ

Георгий ТИХОНОВ 

– О-о-о! Сколько лет, сколько зим санпа тĕл пулса калаçманни, – ыталаса чуп тăвать хĕрĕхелле çитнĕ, вăрăмскер, питне сухал пуснă, нумайранпа хулара пурăнакан Мăян Павăлĕ хăйпе пĕрле ачаран выляса ÿснĕ Кĕвенте Çеменне.

– Çапла çав, тусăм, çапла. Санпа тĕл пулманни çирĕм çултан та ытла иртсе кайрĕ пуль. Эсĕ аçу вилсенех ялтан тухса кайнăччĕ, çавăнтанпа яла таврăнса кĕмен. – Правильно калан. 20 лет я не бывал ялта. За это время я многих начал забывать. Сана та не узнал бы, если сам аллуна паман пулсан. Эсĕ те много изменился.

– Çапла, Павăл, çапла. Пурнăç вăл сĕтел çинче ларакан çăкăр-пылпа çу мар. Нумай çисен вĕсем те йăлăхтараççĕ.

– Да-а-а-а, Семен! В своей жизни я много повидал. И хорошее, и плохое. А вот тăван ял асран каймасть. Я очень тоскую по ней.

– Ял, ял ĕнтĕ вăл. Ху çуралса ÿснĕ тăван çĕр, тăван сăпка. Ялта çерçи те выçă вилмест теççĕ. Таврăн яла.

– Ладно, посмотрю. Тен, таврăнăп та.

Салават хули, Пушкăртстан.

Сăнÿкерчĕкĕ: Иван ГРИГОРЬЕВ.